Κάποτε στην… Βόρεια Αγγλία (οι μάγοι γινήκαν μάγισσες και τα Χριστούγεννα έφτασαν νωρίτερα)!
Ήταν ο πιο κρύος Δεκέμβρης που είχε «δει» η γηραιά Αλβιώνα εδώ και 52 χρόνια κι εγώ ήμουν ένα πλάσμα της Μεσογείου παγιδευμένο σε μια γραφική πόλη της Βόρειας Αγγλίας. Το θερμόμετρο έδειχνε μείον 3 βαθμούς Κελσίου και το ρολόι του Καθεδρικού ναού χτύπησε 5 το απόγευμα. Οι δυο φίλες μου κι εγώ ανήκαμε στους ελάχιστους τολμηρούς, αν όχι παρανοϊκούς, που αποφάσισαν σε αυτές τις πολικές θερμοκρασίες, να παραβρεθούν στην γιορτή για το άναμμα των Χριστουγεννιάτικων φώτων.
Βαδίζαμε προς την κεντρική πλατεία όπου το εντυπωσιακό Χριστουγεννιάτικο δέντρο «περίμενε» να φωταγωγηθεί οσονούπω, όταν ΤΟ είδα για πρώτη φορά… Στη μέση μιας φαντασμαγορικής βιτρίνας που σε μετέφερε σε έναν ονειρεμένο αρκτικό κόσμο, έστεκε το πιο όμορφο παλτό που είχα δει! Το φορούσε ένα
Χριστουγεννιάτικο ξωτικό που, αν εξαιρέσει κανείς το ότι ήταν φτιαγμένο από φελιζόλ, μου έμοιαζε τα μάλα!
Το παλτό ήταν ένα ημίπαλτο με μια vintage swing πινελιά στον τρόπο που η όμορφη λεπτή ζώνη του έκλεινε την μέση και άφηνε μικρές χαριτωμένες αναδιπλώσεις να στροβιλίζονται στο τελείωμα του… και όλα αυτά στο αγαπημένο μου χρώμα, στο ροζοφούξ (ω ναι, υπάρχει και αυτό το χρώμα)! Οι φίλες μου, βλέποντας πόσο ξετρελάθηκα στη θέα του παλτού, με προέτρεψαν να το δοκιμάσω στον γυρισμό και κάπως έτσι, μερικές ώρες μετά, βρέθηκα να κοιτάω σαν μαγεμένη το είδωλό μου στον καθρέφτη ντυμένο στα ροζοφουξ! Το ρούχο ήταν φτιαγμένο από το πιο θαυμάσια απαλό μαλλί και δύο χωστές τσέπες στο πλάι έμοιαζαν το ιδανικό καταφύγιο για τα παγωμένα μου χεράκια! Ήταν τόσο ζεστό και άνετο αλλά ταυτόχρονα και τόσο κομψό καθώς αγκάλιαζε τη σιλουέτα μου… ήταν έρωτας! Ένας έρωτας ανάμεσα σε ένα πανάκριβο παλτό και μια απλή φοιτήτρια, ένας έρωτας που έπρεπε να λήξει άμεσα και άδοξα…
Δυο εβδομάδες μετά ετοιμαζόμουν για τον επαναπατρισμό μου και μια ολάκερη εποχή είχε φτάσει στο τέλος της. Από την μια ήμουν ευτυχισμένη καθώς το πολυπόθητο Μεταπτυχιακό ήταν πλέον στα χέρια μου, από την άλλη όμως ένιωθα θλίψη, έπρεπε να αποχαιρετήσω για πάντα την φοιτητική μου ζωή και φυσικά τις καλές μου φίλες… τις φίλες που μου έφεραν τα Χριστούγεννα νωρίτερα εκείνη την χρονιά. Αυτές οι καλές φίλες λοιπόν, φρόντισαν να μην τις ξεχάσω έτσι εύκολα… Για την ακρίβεια, κάθε φορά που κάνει κρύο, τυλίγομαι στο πολύτιμο αποχαιρετιστήριο δωράκι τους, το ροζοφούξ παλτουδάκι μου και νιώθω πάντοτε την ζεστασιά και την αγάπη τους, το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων!
